Δεν μπορώ να δω τα πουλιά.
Αντικρίζοντάς τα,
βλέπω τις μαύρες κόπιτσες του ουρανού
που συγκρατούν τα τραύματά του.
Μετά, έρχεται το απόγευμα
κι η ράφτρα του πόνου πίνει τόσο πολύ
που αρχίζουν να τρέμουν τα χέρια της,
χάνει τις κόπιτσες
και αφήνει ακάλυπτο
για λίγο
το δέρμα του ουρανού.
Τότε, από εκεί
εγώ κοιτάζω την πληγή
κι εσείς το ηλιοβασίλεμα.
Αντιγόνη Βουτσινά
Από Αποτυπώματα
απενεργο-ποίηση 
Κορυφίζει…
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Κάθε ποίημα έχει μια δική του ζωή, ανεξάρτητα από τις κρίσεις που θα του γίνουν στο παρόν ή στο μέλλον. Στον εδώ «ανθολόγο» αρκεί και ένα μόνο ποίημα, ανεξάρτητα από κορυφές, ανεξάρτητα ακόμη κι από την αρχική πρόθεση του δημιουργού του..
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Έτσι είναι. Ας αφηνουμε κάθε ποίημα μοναδικά ν’ αρμενίζει στα πέλαγα, πέρα από άγκυρες, πλώρες, τρικυμίες κι Ιθάκες. Το «αρμενίζειν» εξάλλου, ειν’ ό,τι έχει πιότερη σημασία…
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο