Μήνας: Μαρτίου 2016

proletarium (opus O II)

Στον άδειο δρόμο σπάσαν οι σωλήνες
Αυτό γίνεται στη Σαλονίκη κάθε τόσο.
Νύκτα περνούν οι εφιάλτες
Αυτό γίνεται σαν ιστορία και στο μυαλό μας.
Η γωνιά του πεύκου για παιδιά που παίζουν
Ο τοίχος για τις τελευταίες σου στιγμές
Τοίχος πεύκα και στη μέση σπίτι
Αν έχεις και κρεβάτι πεθαίνεις πιο άνετα.
Αν έχεις αρβύλες περπατάς
Αν είσαι ξυπόλητος περπατάς θέλεις δεν θέλεις
Το χειμώνα κουβαλάς ν’ αποθηκεύσεις χιόνι για το καλοκαίρι των εχόντων
Και το καλοκαίρι όταν δε σε χρειάζεται κανείς
Πεθαίνεις για να μη σε πουν τζιτζίκι
Είτε προσπαθείς να περάσεις τη γραμμή του ορίζοντα.

Και κόβει το λεπίδι της το λαιμό σου.

Τέος Σαλαπασίδης

Από http://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=48115.0

τριώδιον

Γένος ανθρώπων, μισερό, που από γενέσεώς του
όρυξε λάκκο κι’ έγινεν απόβλητο Κήπου του προορισμού του,
κατάστησε την ζωή του, συμβιβασμένο με πικρή περίσταση,
τριώδιο και σαρακοστή, με αναμονή της Νύχτας
πούρχεται και μελίζεται το Πάσχα του Κυρίου.
Ορθά οι Πατριάρχες του όρισαν την περισυλλογή.
Ορθά και η Μέριμνα που δεν απόλιπεν η υπερτέρα
προς εκεί το κατεύθυνε, με ενσαρκώσεις και θυσίες.
Αλλά ήρθαν οι νέοι κήρυκες˙ είπαν το κήρυγμα˙ και η πηγή τους
ήτονα μιασματική, βαλθήκαν πίστη
να διαλαλήσουν, χωρίς οι κήρυκες την ίδια πίστη
μέσα τους να ριζώσουν˙ προσεταιρισθήκαν
κύρος του ιερατείου, σχήμα παραδόσεως, μορφή σεβασμία,
και κήρυξαν πλαστά. Βαρειά η ευθύνη,
βέβαια, των ασυλλόγιστων θυμάτων, που δεν ζυγιάσαν,
τι τους λέγετο, πόθεν ερχόνταν, αν ήταν το άξιο.
Αλλά οι κηρύξαντες; Ποιος θα επιδικάσει το τι διαπράξαν;
Δια τοιαύτης πράξεως, αυτοί, αναδειχθήκαν
καρνάβαλοι ψυχών˙ καθώς εκείνοι,
λογιάξαν το ιερό τριώδιο για εποχή
πορνείας. Το Τριώδιο! Την απαρχή της αποχής,
μεμετρημένο εισοδικό στο δώμα το μενεξεδί,
που εντός ολίγου χρόνου εκεί μέσα θα γίνει
η μνεία πάθους θεουργικού, με θραύση του άρτου,
κέρασμα του οίνου και με ολονυχτία που, απολωλότα
πρόβατα, πήγαιναν και ερχόντανε στα ψύχη
οι απόστολοι «από Άννα εις Καγιάφα» παροιμιώδεις,
με σαστισμάρα, με παιδίσκη, με κοκόρους, με μαγκάλια,
και με παράλυση της όλης Μηχανής, γης και ουρανίων.

Τάκης Παπατζώνης

Από http://logotexnika.blogspot.gr

ποιητική

Διψάς, του στίχου το πουλί,
της ξενητιάς τ’ αγέρι·
μα ο κόσμος έχει ξενητιές
κι’ ο κόσμος δεν τις ξέρει…

Μην πης: «Δεν καταδέχομαι!»,
μην πεις: «Κι’ αχ, πώς να κάμω;»
Πιάσε το στίχο σου σκυφτός,
σαν το ψωμί από χάμω.

Τέλλος Άγρας

Από http://dimartblog.com/2015/11/12/tellos-agras/

ο ιππότης

Ήταν ιππότης· κάτι έπρεπε να ‘ναι
κι ήταν ιππότης· ελαμποκοπούσε
χρυσό σπαθί στο πλάι του κ’ εφορούσε
λευκό στο καπελλίνο του φτερό.
Αμίλητος, καβάλα στ’ άλογό του
χώρες περνούσε κι άφηνε, ζητώντας
τον κίνδυνο, που αντίκριζε γελώντας
ο ιππότης, μια φορά κι έναν καιρό.
Κάτι ζητούσε μέσα του η ψυχή του,
κι αν άσκοπα τον κόσμο ετριγυρνούσε,
ο πόθος του τον κόσμο ξεπερνούσε,
πλατύτερος, να πάει, στον ουρανό…
Ωστόσο, ευγενικά κι αντρειωμένα
με το ληστή παλεύοντας, που εκράτει
στον πύργο την κυρία την ντελικάτη,
ή την αρχοντοπούλα την μικρή,
αυτός, ανυστερόβουλα, με πίστη,
την ένδοξη παράδοση ετιμούσε,
κ’ εγύμνωνε το ξίφος κ’ εχτυπούσε
και λευτεριά τους χάριζε ιερή…
Μα εκείνες, που δεν ήξεραν του εκαίγαν
θυμίαμα θαυμασμού τον έρωτά τους,
κ’ έταζαν την αχρείαστη ομορφιά τους
στην τόλμη του, για δώρο, προσφερτή…
Δεν το χωρούσε ο νους των, δεν μπορούσαν
να νιώσουν μια θυσία τόσον ωραία·
για της ευγένειας μόνο την ιδέα
και για της ιπποσύνης την τιμή!

Μίνως Ζώτος

Από Λογοτεχνικό Αρχείο Μ. Τασάκου

[όλα άρχισαν σωστά]

Όλα άρχισαν σωστά.

Γεννήθηκα.
(γιατί με ήθελαν με κάθε κόστος)
Άνοιξα το στόμα, έγινα μαύρη τρύπα
και μεγάλωνα.
Στις απόκριες μου ‘ραψαν τη στολή των μεγάλων
Κλαίγοντας
Κατάσαρκα
Έτσι έμαθα για τον κόσμο που κέντρο του είναι ο άνθρωπος
-όχι εγώ-
Διαμελίστηκα (έφαγα τον πατέρα μου).
Άργησα (βρήκα άνδρα στα δεκαεφτά).
Πεθαίνω απ’ αυτό!

Αλεξάνδρα Σωτηράκογλου