η κεντρική οδός

Αυτή η κεντρική οδός δεν είναι πια δική μας
Δεν έχει χελιδόνι, δεν έχει ουρανό.
Μεταλλικός ο ήχος της τους τοίχους της σταυρώνει
Κι οι κήποι λησμονήθηκαν μες στων νεκρών τα μάτια.

Αυτή η κεντρική οδός αδιαφορεί στις φλόγες και στο αίμα
Γελάς κι η υπεροψία της καπνίζει
Βουλιάζεις στη μονοτονία της ασφάλτου
Τα βιαστικά σου βήματα, λαβύρινθος θανάτου.

Δέστε σκοινιά να κρατηθώ μέσα στις μνήμες
Με τ’ άσπρα δέντρα και τις πορφυρές σκιές,
Πάνω στα στήθη των ωραίων αγαλμάτων
Στη χάλκινη ακινησία των αλόγων
Μες στα χαμόγελα γυμνών παιδιών
Που σαν κοράλλια απολιθώθηκαν στην αγκαλιά της.

Τι ωφελούν τα συντριβάνια
Μέσα στη δυναστεία των ανέμων;
Η φωνή μου χάνεται στις φωνές του πλήθους,
Στα πέτρινα σπίτια, στους κρότους των μηχανών.
Πίσω απ’ τα κάγκελα οι θησαυροί,
Σκόνη πυκνή κι αμείλικτη σαν τελευταία κρίση.

Μακριά, με δροσερό κρασί
Και το πουλί της Άνοιξης στα ουράνια.
Μακριά! Η κεντρική οδός δεν είναι πια δική μας.

Κοραλία Ανδρειάδη-Θεοτοκά

Από http://authorsandwriterstooktheirownlives.blogspot.gr/2007/11/4.html

όχι, δεν είναι το ίδιο

Όχι, δεν είναι το ίδιο
η πρωινή δροσιά στο μέτωπο
της κουρασμένης γυναίκας,
στη φούστα της Πεντάμορφης,
στα χείλη του κατάδικου,
στον ύπνο του τυράννου.
Υπάρχει πάντα μια διαφορά αισθήματος.
Μια διαβάθμιση ρίγους.

Γιώργος Γεραλής

μυστική απουσία

Εγώ δεν γεννήθηκα ακόμα
Κι ας λέω
Πως έζησα την τόση ζωή
Ακέρια.
Περιφέρομαι
Πίσω από πράσινα πλέγματα.
Η μόνη προέκτασή μου
Αλυσίδα από παράξενα έμβρυα.

Ο κόσμος με βλέπει
Μ’ ονομάζει
Αγγίζει τα ρούχα μου
Λέει ακόμα πως ακούει τη φωνή μου.
Δεν γνωρίζει
Τη μυστική μου απουσία.

Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου

Από http://www.authors.gr/members/view/author_363

η αλήθεια

Σκληροί στόχοι τ’ άγρυπνα μάτια σου
πόρτες γεμάτες άρνηση και δεν ανοίγουν,
σα να φορείς την παγερή δόξα μιας προτομής.
Θα σε φωνάξω να πάμε μαζί
ν’ απαγγείλω τα τελευταία ποιήματά μου
στους χωριάτες της πατρίδας μου,
για να μετρήσω τ’ αληθινό βάθος τους.
Το ξέρεις…
κρατώ στις τσέπες τα χειρόγραφά μου
όπως οι άλλοι τα δαχτυλίδια τους
κι αν είναι να πεθάνει κανείς,
καλύτερα να κρατάει στο στόμα του
την αλήθεια
σφιχτά κι αμετάπειστα,
σαν ένα κομμάτι ψωμί…

Νίκος Παππάς

προς Εμμαούς

Προς κάποιους ως να οδεύαμε Εμμαούς,
μια παρουσία πλανιόταν στο μυστήριο,
που ένωνε με τη γη τους ουρανούς.
Σαν ψυχομάχημα μες σε μαρτύριο,
φάνταζε αντίκρυ μας αποσπερνό,
σ’ αιμόσταχτο κι ολόρθο ένα βουνο.
Σκοτείνιασεν η πλάση στην καρδιά μας
κι είπα: «Σαν τι είν’ ετούτη θλίψη, πες!»
Μα ένας διαβάτης φάνη εκεί μπροστά μας
και γέμισεν ο δρόμος αστραπές.

Άγγελος Σημηριώτης

τετράστιχα (ΙΧ)

Μες στο βαρύ το ηλιόκαμα γέρνει ξανθό το αστάχυ,
οι θεριστάδες ξάπλωσαν στον ίσκιο, και μονάχη
στο φράχτη, στην ασάλευτη την ώρα της, η σαύρα
ρουφάει με τ’ ορθάνοιχτο το στόμα της τη λαύρα.

Αλέκος Φωτιάδης