…Η βροχή δεν είναι για παιδιά
κι ούτε και το χιόνι για παιχνίδι
τώρα που θωρείς σα δαχτυλίδι
μια πικρία να σφίγγει την καρδιά…
—Τάχα πόσο βάσταξες κι εσύ
θύμηση παλιά του φθινοπώρου;
(Χάσαμε την αίσθηση του χώρου
μέσα σε μιαν ώρα και μισή…)
Άτονα τα χείλη για ομιλία…
Πόσος κόπος μέσα στη βροχή
να ‘βρει λίγο φως τούτη η ψυχή
που σπαράζει από την αγωνία!
Φώτος Πασχαλινός
Η πράξη της αυγής έγινε χωρίς αίμα,
μήτε χύθηκαν δάκρυα·
μονάχα ο κρίνος μιας φωνής
εγέμισε τ’ αφτιά μας.
Ύστερα, τα χέρια μας
δεν έπιασαν τίποτα.
Αλλά τα μάτια μας τρέχανε
όπως τρέχει ο ήλιος.
Γιώργος Σαραντάρης
Τζάμπα σίδερο να δεις
Στης Τήνου το λιμάνι ποιος το θέλει;
Δεν τους άκουγε κανείς
Βδομήντα χρόνια τώρα «και μένα τι με μέλλει»;
Μ’ ενόχληση χωρίς
Μεταλλικό την πετσοκόβανε κουρέλι
Στο βυθό της αντιπαροχής
Οι έλληνες βυθίσανε την Έλλη
Επιχειρηματίας συλητής
Της εξουσίας καλοθελητής που τέτοιους θέλει
Μα δεν τους άκουγε κανείς
Αυτούς που πλήρωσε να της ξεσκίσουνε τα μέλη;
Άφθονο σίδερο κι όπου το βρεις
Να καταχτίσουμε εν τέλει
Στο βυθό της αντιπαροχής
Οι έλληνες βυθίσανε την Έλλη.
Γιώργος Πρίμπας
Α’ δημοσίευση 28/10/2015 Στιγμές
Είμαι ένα ταξιδιωτικό γραφείο για τους νεκρούς,
τους κλείνω πτήσεις για τα όνειρα των ζώντων.
Φημισμένες διασημότητες μου κάνουν αίτηση, όπως ο Ηράκλειτος,
για να μπορέσει να επισκεφθεί έναν συγγραφέα που είναι ερωτευμένος μαζί του,
αλλά έτσι κάνουν και λιγότερο γνωστοί νεκροί
—όπως ένας αγρότης απ’ το χωριό Βάσιλι
που θέλει να δώσει συμβουλές στη γυναίκα του για την αναπαραγωγή κουνελιών.
Καμιά φορά μερικές γενιές μιας οικογένειας κλείνουν ένα τσάρτερ
και προσγειώνονται στο μέτωπο του τελευταίου τους απογόνου.
Ακόμη έχω πάρε δώσε με τους σκοτωμένους,
οι οποίοι σε τακτικά ταξίδια στα όνειρα όσων επέζησαν,
μαζεύουν πόντους για το Frequent Flyer Program.
Ποτέ δεν αρνούμαι τις υπηρεσίες μου σε οιονδήποτε.
Τους βρίσκω τις καλύτερες ανταποκρίσεις
και φταίω όταν ένας νεαρός εραστής,
για να πάει στο όνειρο της ερωμένης του,
χρειάζεται να μεταβεί στο όνειρο μιας παλιόγριας που ροχαλίζει.
Ή όταν οι καιρικές συνθήκες υπαγορεύουν αναγκαστική προσγείωση
και με καλεί ο νεκρός: κάνε κάτι,
έχω σφηνωθεί στο όνειρο ενός τρομαγμένου παιδιού!
Συμβάντα σαν αυτό σημαίνουν στρες και πρόκληση
για μένα, μικρές δουλειές με μεγάλες φιλοδοξίες—
μια και δεν έχω πρόσβαση στον κόσμο των νεκρών
ή στα όνειρα των άλλων,
ας είμαι καλά που εξαιτίας μου έρχονται σε επαφή.
Κριστίνα Νταμπρόβσκα
O ήλιος ψηλότερα θ’ ανέβει
Σήμερα που ‘ναι Kυριακή.
Φυσάει το αγέρι και σαλεύει
Μια θημωνιά στο λόφο εκεί.
Τα γιορτινά θα βάλουν, κι όλοι
Θα ‘χουν ανάλαφρη καρδιά:
Κοίτα στο δρόμο τα παιδιά
Κοίταξε τ’ άνθη στο περβόλι.
Tώρα καμπάνες που χτυπάνε
Είναι ο Θεός αληθινός.
Πέρα τα σύννεφα σκορπάνε
Και μεγαλώνει ο ουρανός.
Άσε τον κόσμο στη χαρά του
Κι έλα, ψυχή μου, να σου πω
Σαν τραγουδάκι χαρωπό
Ένα τραγούδι του θανάτου.
Κ. Γ. Καρυωτάκης
Για να ξεχάσω το άπειρο
τώρα θ’ αναπολώ
τη χρυσή μέθη του έαρος
το κύμα το απαλό
κι εκείνη που εβημάτιζε
σε πάρκα ερημικά
αγάπη, ω φύλλα κίτρινα
ω ρόδα νεκρικά.
Paul-Jean Toulet
μτφ. Κ. Γ. Καρυωτάκης
Η λάμπα ήταν ο φύλακας στην πόρτα
Ανεβοκατέβαιναν τα σκαλοπάτια
Ταξιαρχίες Δαιμόνων
Το σπίτι είχε τα χρόνια της Κόλασης
Εσύ ολόγυμνη με δυο μικρούς πλανήτες
Να θηλάζεις Ταξιαρχίες Αγγέλων
Και με την ισχύ του ονόματός σου
Να καταλύεις το Κτήνος
Σε όποια μορφή έλαβε μέσα στους Αιώνες.
Μύρων Ζολωτάκης
Γιατί λοιπόν
μια τελετή θανάτου στα προαύλια
και στους θαλάμους οι τρελοί αυνανίζονται
καθώς φιλάς το χάος του στόματός μου.
Επιστρέφω τις νύχτες ασώματη
ασχημάτιστη
μάζα παρελθόν από μυρωδιές
μάσκα ρυτίδες
αρχέγονη τελετή θανάτου σε παραλλαγές
όπου οι νεκροί δέχονται άφοβα
τις μεταμορφώσεις.
Ελένη Δρούζα
Εκείνη η ταπεινή πικρή γυναίκα
που περνούσε κάθε βράδυ
κρατώντας
ένα κοντάρι με λαχεία απούλητα
ή μισοπουλημένα
ή έστω κι όλα πουλημένα σχεδόν
το βλέπω τώρα
πως ήταν περισσότερο ένα μάθημα
μια επίπληξη αυστηρή
μια προειδοποίηση απ’ τη Μοίρα
και διόλου μα διόλου
ένα πέρασμα τυχαίο
κάτω απ’ τ’ ανοιχτό μ’ απόγνωση
παράθυρό μου.
Σταύρος Βαβούρης
Πολύ μ’ απασχολεί αυτό το κορίτσι
που ακούμπησε τ’ απόγεμα
το πρόσωπο στο τζάμι
και κάρφωσε το βλέμμα στον δρόμο
χωρίς να βλέπει
και προσήλωσε την προσοχή στον δρόμο
χωρίς να προσέχει.
Κώστας Μόντης
απενεργο-ποίηση 