Το ανυπέρβλητο έρχεται
το χαώδες…
Αρχίζει η διαδικασία της έκπτωσης
της αφαίρεσης…
Πέφτουν τα ψιμύθια της πλάνης
που σαν ανάγκη σε κρατάει
κάθε φορά
σε άλλη αφετηρία
γδύνεται ο λόγος
τις πορφυρές του λέξεις
καταλαγιάζουν οι φωνές
καθεύδουν τα πάθη
Όλα αφαιρούνται
όλα…
…ως της ψυχής την τέλεια εκμηδένιση
Τάσος Κανάτσης
«Πολεμάς, πολεμάς, ώσπου, μια μέρα, σταματάς να
πολεμάς. Μην κοιταχτείς κείνη τη μέρα στον καθρέφτη· δε
θα σ’ αρέσει αυτό που θ’ αντικρίσεις.»
Έτσι μιλά, συχνά, στον εαυτό του, ρίχνοντας πλάγια
βλέμματα στο είδωλό του.
Αργύρης Χιόνης
Σώριασαν τα χαρτιά
επάνω στα χαρτιά
λόγια και λόγια
στα λόγια·
τις παλιές σκεπάσαν
με καινούριες μάσκες
με άλλον ασβέστη
τον ασβέστη.
Είπαν φωλιές
τους τάφους των πουλιών,
ψηλά σκορπίσαν τα φτερά τους
κι είπαν ―φωνάζαν― πως είναι
πουλιά
οι άδειοι ίσκιοι.
Μόνο τ’ αγάλματα
μείναν αγάλματα
δείχνουν ποιοι είμαστε
μας παίρνουν, αμίλητοι άγγελοι,
τις νύχτες στα φτερά τους.
Πάνος Θασίτης
Πίσω απ’ τον τοίχο
Ένα θρόισμα από φτερούγες
Που ξανακλείνουν
Διασκορπισμένα μέλη
Και γυάλινα ομοιώματα
Στις χαραμάδες της πόρτας
Οι λυγμοί του ανέμου
Κι εκεί βαθειά μες στο σκοτάδι
Το κοραλλένιο σου πρόσωπο
Καταφαγωμένο
Πάνω στο τραπέζι
Δυο μαραμένα λουλούδια που τρεμουλιάζουν
Σαν αναμμένα κεριά
Φτωχικό μνημόσυνο
Στ’ απολιθώματα της ομορφιάς σου
Προς την έξοδο
Μεγάλες σκάλες οδηγούν
Σε κάποιαν αίθουσα που τη στολίζουν
Άρπες αραχνιασμένες
Τάκης Βαρβιτσιώτης
απενεργο-ποίηση 